Εγνατία 142, Θεσσαλονίκη 54622

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ– ΕΙΣΗΓΗΣΕΙΣ- ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ – ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΕΚΘΕΜΑΤΑ ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ

Α. 46
Η ΡΑΧΙΑΙΑ ΘΥΛΑΚΟΠΛΑΣΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΣΚΑΦΟΜΗΝΟΕΙΔΟΥΣ ΑΣΤΑΘΕΙΑΣ

Π.Κ. Γκιβίσης, S.C. Deshmukh, D. Belloso, J.K. Stanley, I.A. Trail

Center for Upper Limb and Hand Surgery Unit Wrightington Hospital, England

Ανακοινώθηκε στο Κοινό Ελληνο-Γερμανικό Συνέδριο
Αθήνα, 5-8 Ιουνίου 1996

Ο σκαφομηνοειδής διαχωρισμός αποτελεί την πιο συχνή αστάθεια του καρπού. Η θεραπεία στην οξεία φάση είναι άμεση συρραφή των συνδέσμων και κινητοποίηση, ενώ υπάρχουν διαφωνίες για την αντιμετώπιση της χρόνιας κατάστασης. Έχουν περιγραφεί πολλές επεμβάσεις που είτε αφορούν τα μαλακά μόρια είτε τα οστά με περιορισμένες αρθροδέσεις.
Στο διάστημα Ιανουαρίου 1990 με Δεκέμβριο 1993, 52 ασθενείς χειρουργήθηκαν με ραχιαία θυλακοπλαστική για χρόνια σκαφομηνοειδή αστάθεια. Κατά την επανεξέταση εκτιμήθηκαν 44 ασθενείς (20 γυναίκες, 24 άνδρες, με Μ.Ο. ηλικίας κατά τον τραυματισμό 29 έτη και συμμετοχή του κυρίαρχου χεριού σε 28). Σ’ όλους του ασθενείς έγινε προεγχειρητικά ακτινολογικός έλεγχος έξι φάσεων, κινηματική ανάλυση υπό ακτινοσκοπικό έλεγχο και αρθροσκόπηση του καρπού.
Εκτιμήθηκαν ο πόνος, το εύρος κίνησης, η λειτουργικότητα και η δύναμη σύλληψης.
Υπάρχουν 9 ασθενείς (20,45%) με άριστα αποτελέσματα, 15 (34,09%) με καλά, 14 (31,82%) με αποδεκτά και 6 (13,64%) με πτωχά. Οι σημαντικότεροι παράγοντες για την επίτευξη άριστων ή καλών αποτελεσμάτων ήταν ο χρόνος που πέρασε από τον τραυματισμό μέχρι την χειρουργική επέμβαση (μικρότερος χρόνος – καλύτερα αποτελέσματα) και ο γραμμικός τύπος καρπού με υψηλό δείκτη καρπού.
Συμπερασματικά τα αποτελέσματα μας συμφωνούν με αυτά του Gerald Blatt παρά τα αυστηρά κριτήρια επιλογής των ασθενών που εφαρμόσαμε.

 

Α. 47
ΑΡΘΡΟΣΚΟΠΗΣΗ ΑΝΩ ΑΚΡΟΥ. ΠΕΡΙΕΓΧΕΙΡΗΤΙΚΗ ΝΟΣΗΛΕΥΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ.

Α.Δάλλας, Μ Μπελιβάνη, Π.Γκιβίσης.

Ανακοινώθηκε στο 7ο Πανελλήνιο Συνέδριο ΣΥ.Δ.ΝΟ.Χ.
Κρήτη 31 Οκτωβρίου – 3 Νοεμβρίου 1996

Η αρθροσκόπηση του άνω άκρου έχει πλέον καθιερωθεί ως διαγνωστική και επεμβατική μέθοδος, δίνοντας έτσι πολύ καλά αποτελέσματα σε περιπτώσεις όπου η ανοιχτή χειρουργική επέμβαση απαιτούσε μεγαλύτερο χρόνο διεγχειρητικής και μετεγχειρητικής νοσηλείας. Η μέθοδος χρησιμοποιείται πιο συχνά στην άρθρωση του ώμου, λιγότερο στην άρθρωση του αγκώνα και ακόμα λιγότερο στην άρθρωση του καρπού. Τα επιτυχή αποτελέσματα και οι δυνατότητες ανάπτυξης της μεθόδου υπόσχονται πολλά για την χρησιμότητα της αρθροσκόπησης του άνω άκρου.
Η νοσηλευτική παρέμβαση στη νέα αυτή μέθοδο, έχει να κάνει με την οργάνωση και τον σχεδιασμό στην προεγχειρητική, διεγχειρητική και μετεγχειρητική φάση. Το υψηλό επίπεδο εκπαίδευσης και η συνεχής επιμόρφωση αποτελούν την εγγύηση για την επιτυχία αυτή. Ο νοσηλευτής- τρία έχει ανάγκη από συνεχή επιμόρφωση και ενημέρωση γύρω από τις νέες τεχνολογικές εξελίξεις.
Στο νοσοκομείο μας χρησιμοποιήθηκε η μέθοδος της αρθροσκόπησης σε 4 ασθενείς, με πολύ καλά αποτελέσματα .
Συμπερασματική η αρθροσκόπηση του άνω άκρου είναι μια πολύ καλή μέθοδος για την αντιμετώπιση διαφόρων παθήσεων με βασικά πλεονεκτήματα την «ατραυματική τεχνική» και τον μικρό χρόνο νοσηλείας.

 

Α. 48
HIP FRACTURE IN THE ELDERLY IN THESSALONIKI AREA

G. Kapetanos, Gr. Venetsanakis, M. Potoupnis, Ch. Dimitriou,
P.Givissis, P. Symeonides

3rd Congress of International Association of Gerontology
Thessaloniki, 14-17 Nov. 1996

Fractures of the proximal end of the femur (hip fractures) dramatically increased during the last few years and have become a serious medical and social problem, all over the world.
Significant variations have been noticed in hip fracture rates among countries and races; however, there was been no corresponding data from Nothern Greece. The aim of the present study was to survey the epidemiology of hip fractures in a major area of N. Greece over the years 1976-1991 (15 years) and to relate it with the general population increase, as well as to age, sex, type of treatment e.t.c.
The data were collected from all six Orthopaedic Departments of the area. In the period of the study occured 7837 hip fractures; 3432 cervical and 4405 trochanteric. The incidence of the injury was 88 per 100.000 persons for the 1991, figure which was almost double from the previous decade although the general population, increased only 14.1% in this period.
There was a clear predominance of women with hip fractures (ratio female/ male 1.81:1 although the same ratio of the general population was 1.03:1). The average age was 73.8 years (75.04 years for women and 61.7 years for men) and the majority of fractures occured in the seventh and eight decade (65%) of life. In this group the predominance of women was much more obvious. There was a 5.86% percentage of deaths during the treatment; 2.42% after operative and 12.9% after conservative treatment. The average days of hospitalization were 27.65 and were fewer in operative (26.85 days) than conservative (29.15 days) treatment.
It is concluded that the increased incidence rate of hip fractures is much bigger than the increase of the general population through the years and there is a clear predominance of women to men. These findings should be possibly related to the elongation of life and the increase of known risk factors of osteoporosis such as diet, less motion, change in way of life and the great incidence of postmenopausal osteoporosis in women.

Α. 49
ΟΛΙΚΗ ΑΡΘΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗ ΑΓΚΩΝΑ. ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ.

Π. Γκιβίσης.

Εισήγηση σε στρογγυλή τράπεζα στο 16ο Συνέδριο της Ο.Ε.Μ.Α.Θ
Χαλκιδική 15-18 Μαίου 1997

Η ολική αρθροπλαστική του αγκώνα δεν ακολούθησε την ανάπτυξη των άλλων ολικών, λόγω του μικρότερου αριθμού περιπτώσεων σε σχέση με το ισχίο και το γόνατο. Η χρήση της για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα περιοριζόταν σε ασθενείς με ρευματοειδή αρθρίτιδα. Η βελτίωση όμως και ο σύγχρονος σχεδιασμός προθέσεων επεξέτεινε τις ενδείδεις και στην μετατραυματική αρθρίτιδα και την ψευδάρθρωση υπερκονδυλίων καταγμάτων.
Ο παράγων ηλικία και το είδος της απασχόλησης των ασθενών είναι σημαντικά για την εκλογή του χρόνου της εγχείρησης.
Η κυριότερη επιπλοκή της ολικής αρθροπλαστικής αγκώνα είναι η άσηπτη χαλάρωση σε ποσοστό 12%, αλλά η βιοτεχνολογία υπόσχεται πολύ καλύτερες προθέσεις.

Α. 50
ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΑΚΡΑΣ ΧΕΙΡΟΣ

Π. Γκιβίσης.

Διάλεξη που δόθηκε στα πλαίσια Ενδονοσοκομειακών Μαθημάτων Ορθοπαιδικών Κλινικών Νάουσας- Βέροιας.
Νάουσα 20 Μαίου 1997

Το χέρι αποτελεί μια πολύπλοκη ανατομική δομή στην οποία οστά, σύνδεσμοι, τένοντες, αγγεία, νεύρα συνθέτουν μια ιδιαίτερα λειτουργική μονάδα. Οι κακώσεις στην περιοχή αυτή μπορούν να επιδράσουν σε οποιοδήποτε από τα παραπάνω ανατομικά στοιχεία ή σε περισσότερα από ένα δυσκολεύοντας έτσι το έργο του χειρουργού χειρός. Γίνεται αναφορά στις τεχνικές οστεοσύνθεσης των μετακαρπίων και φαλάγγων και αναλύεται διεξοδικά η αντιμετώιση των ρήξεων και διατομών των τενόντων. Εφιστάται η προσοχή στην αντιμετώπιση των διατομών στην ζώνη ΙΙ των καμπτήρων τενόντων
Αναλύεται το μετεγχειρητικό πρόγραμμα αποκαταστασης και φυσικοθεραπείας στις κακώσεις του χεριού και παρουσιάζεται η εμπειρία της Κλινικής μας σε σε αυτές τις κακώσεις.

 

Α. 51
INTRAARTICULAR FRACTURES OF THE DISTAL RADIUS.

Ch. Dimitriou, P. Givissis, A. Christodoulou, I. Pournaras

Ανακοινώθηκε προσωπικά στο 9th Hellenic-GermanOrthopaedic Meeting.
Nafplion, 19-21 June 1997.

It is generally agreed that intra-articular fractures of the distal radius present specific problems in management with poor final results. They are increasingly common after high energy injuries, occur mainly in young individuals and are associated with substantial articular and periarticular damage. Our study is a prospective one of twenty-five intra-articular fractures of type VIII severity (graded according to Frykman) in twenty-three young adults (mean age 31,7 years) treated by open reduction and augmented external fixation. The aim of this study is to identify the outcome of external fixation of these patients in terms of anatomic results, function and complications.
In an effort to reduce treatment-related complications, the ‘’limited open surgical approach’’ for the insertion and application of the external fixation device was used. Ten fractures required bone grafting. The fixator was removed at five weeks and patients were reviewed at three and six months and then at 6 months intervals. Three patients had pin-track infection and three developed Sudeck’s atropy. Carpal tunnel release was performed in two patients. At a mean follow up of 28 months (6 months-5 years) 17 patients had a rating of good or excellent outcome by the modified scoring system of Green and O’Brien. Three patients had a significant loss of length and five had post traumatic arthritis.
The poorer results seemed to be due to damage to cartilage and other soft tissue injuries. Comminuted intra-articular fractures require more careful evaluation and consideration. In young adults a direct application of an external fixator must be strongly considered and an even more aggressive treatment programme may be indicated: a combination of external fixation with limited open reduction and K-wire fixation would produce better results.

Α. 52
ΡΙΖΙΚΗ ΕΚΤΟΜΗ ΓΙΓΑΝΤΟΚΥΤΤΑΡΙΚΟΥ ΟΓΚΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΙΚΟΥ ΑΚΡΟΥ ΚΕΡΚΙΔΑΣ

Χ.Δημητρίου, Χ.Καρατζέτζος Κ.Ζωγράφος, Π.Γκιβίσης, Ι.Πουρνάρας

Έκθεμα στο 1ο Βαλκανικό Ορθοπαιδικό Συνέδριο
Θεσαλονίκη 8-11 Οκτωβρίου 1997.

Περιγράφεται η περίπτωση γιγαντοκυτταρικού όγκου του περιφερικού άκρου κερκίδος με επέκταση και στα μαλακά μόρια. Μετά την ριζική εκτομή του όγκου και σταθεροποίηση με εξωτερική οστεοσύνθεση έγινε κάλυψη του οστικού κενού με μεταφορά του περιφερικού άκρου της συστοίχου ωλένης και εσωτερική οστεοσύνθεση με ταυτόχρονη αρθρόδεση του καρπού με πλάκα τιτανίου 3,5mm. Η μέθοδος αυτή παρουσιάζεται για πρώτη φορά στον ελληνικό χώρο, το δε αποτέλεσμα 5 χρόνια μετά είναι πολύ καλό.

 

Α. 53
ΜΕΘΟΔΟΣ ΠΡΩΙΜΗΣ ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΣΥΡΡΑΦΗ ΡΗΞΕΩΝ ΚΑΜΠΤΗΡΩΝ ΤΕΝΟΝΤΩΝ ΣΤΗ ΖΩΝΗ ΙΙ

Ε.Μακρίδου, Ε.Μαράκα, Χ.Κούκκου, Α.Κείκογλου, Χ.Δημητρίου,
Π.Γκιβίσης, Ι.Πουρνάρας

Ανακοινώθηκε στο Κοινό Συνέδριο Ελλην. Εταιρείας Επανορθωτικής Μικροχειρουργικής- Ελλην. Εταιρείας Χειρουργικής Χεριού και Ισραηλινής Εταιρείας Χειρουργικής Χεριού.
Καρπενήσι, 3-7 Δεκεμβρίου 1997.

Οι βλάβες των καμπτήρων τενόντων στη ζώνη ΙΙ του χεριού απαιτούν εκτός από την καλή χειρουργική τεχνική και πρώϊμη φυσικοθεραπευτική φροντίδα. Παρουσιάζεται η εμπειρία από την εφαρμογή συγκεκριμένης φυσικοθεραπευτικής μεθόδου σε 22 περιπτώσεις ασθενών πασχόντων από ρήξη καμπτήρων τενόντων. Το πρόγραμμα περιελάμβανε πρώϊμη κινητοποίηση από την 3η μετεγχειρητική ημέρα ενώ οι ασθενείς παρακολουθούνταν τουλάχιστον 1 φορά την εβδομάδα και επί 2 μήνες. Περιγράφεται λεπτομερώς η τεχνική της μεθόδου και τα αποτελέσματα τα οποία κρίνονται ως πολύ ικανοποιητικά.
Ως επιπλοκές αναφέρονται 2 αιματώματα και 1 ρήξη της συρραφής του τένοντος που αποκαταστάθηκε χειρουργικά.

Α. 54
ΑΣΤΑΘΕΙΕΣ ΚΑΡΠΟΥ

Π. Γκιβίσης.

Διάλεξη που δόθηκε στο 2ο Συμπόσιο Χειρουργικής Χεριού
Θεσσαλονίκη 3-4 Απριλίου 1998

Ανάλογη προηγούμενης διάλεξης.

 

Α. 55
ΦΛΕΓΜΟΝΕΣ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗΣ ΣΤΗΛΗΣ. ΥΛΙΚΟ Η ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΘΙΑ ΣΠΟΝΔΥΛΟΔΕΣΙΑ;

Α. Χριστοδούλου,Χ. Ζήδρου, Γ. Καπετάνος, Π. Γκιβίσης, Γ. Πετσατώδης, Ι. Πουρνάρας.

Ανακοινώθηκε στο 17ο Ετήσιο Συνέδριο της ΟΕΜΑΘ.
Χαλκιδική, 23-24 Απριλίου 1998.

Θεωρείται ότι η παρουσία υλικού οστεοσύνθεσης είναι δυσμενής στην εξέλιξη μιας φλεγμονής των μακρών οστών. Δεν είναι εξακριβωμένο αν ισχύει το ίδιο σε ανάλογες περιπτώσεις φλεγμονών σπονδυλικής στήλης. Από το 1989 έως το 1995 χειρουργήθηκαν με πρόσθια προσπέλαση 19 ασθενείς που έπασχαν από σπονδυλοδισκίτιδα (14 ΤΒ, 4 σταφυλόκοκκοι, 1 βρουκέλλα) και είχαν παρασπονδυλικό απόστημα ή αστάθεια. Ήταν 11 γυναίκες και 8 άνδρες με μ.ο. ηλικίας 46 (24-68) έτη. Υποβλήθηκαν σε θωρακοτομή οι 11 ασθενείς και σε οπισθοπεριτοναϊκή προσπέλαση οι 8, με σύγχρονο ευρύ χειρουργικό καθαρισμό. Χρησιμοποιήθηκε υλικό σπονδυλοδεσίας (κύλινδρος Moss με μοσχεύματα και ράβδος στήριξης) σε 10 ασθενείς ενώ στους 9 μόνο οστικά μοσχεύματα. Η παρακολούθησή τους ήταν μεγαλύτερη των δύο ετών.
Δεν χρειάσθηκε να γίνει επανεγχείρηση λόγω υποτροπής. Οι ασθενείς χωρίς υλικό παρουσίασαν παραμόρφωση της σπονδυλικής στήλης σε ποσοστό 77% ενώ οι με υλικό στο 20%.
Το υλικό της πρόσθιας σπονδυλοδεσίας δεν φαίνεται να έχει δυσμενή επίπτωση στις φλεγμονές της σπονδυλικής στήλης και επιπροσθέτως συμβάλλει στην αποφυγή παραμορφώσεων.

Α. 56
ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΗΣ ΚΕΡΚΙΔΟΣ ΜΕ ΑΠΟΡΡΟΦΗΣΙΜΕΣ ΒΕΛΟΝΕΣ.

Π. Γκιβίσης, Ν. Χριστάκης, Π. Διονέλλης, Χ. Δημητρίου, Α. Χριστοδούλου, Ι. Πουρνάρας

Ανακοινώθηκε στο 17ο Ετήσιο Συνέδριο της ΟΕΜΑΘ.
Χαλκιδική, 23-26 Απριλίου 1998.

Τα κατάγματα της κεφαλής της κερκίδας αντιπροσωπεύουν περίπου το 30% των κακώσεων της περιοχής του αγκώνα, αλλά η θεραπεία των συντριπτικών ή παρεκτοπισμένων καταγμάτων είναι ακόμη αμφιλεγόμενη. Κατά την περίοδο 1995-1997 χειρουργήθηκαν στην κλινική μας 11 ασθενείς (8 άνδρες, 3 γυναίκες, μ.ο. ηλικίας 32 χρόνια) με παρεκτοπισμένα κατάγματα τύπου ΙΙ ή ΙΙI κατά Mason. Με οπισθοπλάγια προσπέλαση γινόταν ανοικτή ανάταξη και οστεοσύνθεση του κατάγματος με 2-3 απορροφήσιμες βελόνες πάχους 2 χιλ. και μήκους 25 ή 30 χιλ. Σε κανέναν ασθενή δεν παρουσιάσθηκε φλεγμονή ή αντίδραση στις βελόνες. Ο αγκώνας ακινητοποιήθηκε για δύο ή τρεις εβδομάδες ανάλογα με τη συντριπτικότητα του κατάγματος. Επανεκτιμήθηκαν και οι 11 ασθενείς με μέσο όρο παρακολούθησης 11,6 μήνες και εξετάσθηκε το εύρος κίνησης, ο πόνος, η σταθερότητα και η δύναμη του αγκώνα. Σε κανέναν ασθενή δεν υπήρξε μετεγχειρητική παρεκτόπιση του κατάγματος και τα λειτουργικά αποτελέσματα θεωρήθηκαν αξαιρετικά ή ικανοποιητικά σε όλους.
Συμπερασματικά, η μέθοδος θεωρείται αξιόπιστη με το επιπλέον πλεονέκτημα της μη αφαίρεσης των υλικών.

Α. 57
ΦΛΕΓΜΟΝΕΣ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗΣ ΣΤΗΛΗΣ. ΥΛΙΚΟ Η ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΘΙΑ ΣΠΟΝΔΥΛΟΔΕΣΙΑ;

Α. Χριστοδούλου,Χ. Ζήδρου, Γ. Καπετάνος, Π. Γκιβίσης, Γ. Πετσατώδης, Ι. Πουρνάρας.

Ανακοινώθηκε στο 17ο Ετήσιο Συνέδριο της ΟΕΜΑΘ.
Χαλκιδική, 23-26 Απριλίου 1998.

Ανάλογη προηγούμενης εργασίας.

Α. 58
ΚΑΛΥΨΗ ΔΕΡΜΑΤΙΚΩΝ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΩΝ ΣΕ ΓΕΙΤΟΝΙΚΑ ΔΑΚΤΥΛΑ ΧΕΡΙΟΥ ΜΕ ΤΟΠΙΚΟΥΣ ΚΡΗΜΝΟΥΣ.

Π.Γκιβίσης, Π.Διονέλλης, Ν.Χριστάκης, Ι.Χριστοφορίδης,
Ι.Πουρνάρας

Έκθεμα στο 17ο Ετήσιο Συνέδριο Ορθοπαιδικής Εταιρείας Μακεδονίας – Θράκης.
Χαλκιδική 23-26 Απριλίου 1998.

Παρουσιάζεται η περίπτωση ανδρός 34 ετών που προσήλθε στη γενική εφημερία με ακρωτηριαστικά τραύματα των ραγών του δείκτου και μέσου δακτύλου της δεξιάς χειρός με ταυτόχρονη απώλεια οστίτη ιστού.
Ο ασθενής οδηγήθηκε στο χειρουργείο όπου μετά από χειρουργικό καθαρισμό, έγινε διαμόρφωση των οστικών κολοβωμάτων και κάλυψη των δερματικών ελλειμμάτων με την εξής σειρά: στο μέσο δάκτυλο με τοπικό κρημνό τύπου V-Y Flap και στο δείκτη με χρήση νησιδωτού κρημνού (Cross Finger Flap) από την ραχιαία επιφάνεια του μέσου δακτύλου. Η δότρια περιοχή του μέσου δακτύλου καλύφθηκε από δερματικό μόσχευμα ολικού πάχους, ληφθέν από την έσω επιφάνεια του αγκώνα.
Η μετεγχειρητική πορεία υπήρξε ομαλή και ο διαχωρισμός του νησιδωτού κρημνού έγινε στις τρεις περίπου εβδομάδες.
Ο ασθενής απέκτησε χρήσιμη αισθητικότητα περίπου σε τρεις μήνες ενώ το αισθητικό αποτέλεσμα θεωρήθηκε πολύ ικανοποιητικό.
Η περίπτωση παρουσιάζεται διότι στην γνωστή σ’εμάς βιβλιογραφία δεν έχει αναφερθεί η χρήση δύο κρημνών από ένα δάκτυλο, και διότι η τεχνική αυτή δίνει άμεση και λειτουργική λύση σε ακρωτηριασμούς γειτονικών δακτύλων.

Α. 59
IDIOPATHIC SCOLIOSIS, SURGICAL CORRECTION OF THE CURVE AND DIRECT INCREASE OF THE HEIGHT

A.Christodoulou, Ch. Zidrou, G.Kapetanos, Hip. Hatzokos,
P.Givissis,J.Pournaras

Aνακοινώθηκε στο 1st Inter-Balkan Congress on spinal diseases (Giannestras-Smyrnis).
Aθήνα, 7-9 Μαίου 1998.

We studied the influence of the surgical correction of the idiopathic curve on the height of the children and the relation between the elasticity of the curve , the achieved correction and the icreasein height.
Thirty eight children, 27 girls and 11 boys with a mean age of 13 (12-19) years underwent posterior spinal fussion with segmental instrumentation (Luque rods or Hartschill rectangles and sublaminar wiring). Their height was measured preoperatively after the unsupported mobilization. It was measured as well, the scoliotic curve pre operatively on standing and lateral bending films and post operatively on standing films.
There was an average increase in height of 4 (2-7)cm with an average correction of the curve of 57%. Segmental spinal correction increases directly the height of the patient in an average of 4 cm.
The more elastic curves the better is the correction.
The better the correction the more is the increase of the height.

Α. 60
ΜΕΛΕΤΗ ΤOΥ ΗΛΙΚΙΑΚΟΥ ΠΡOΤΎΠOΥ ΤΩΝ ΝOΣΗΛΕΙΩΝ ΣΤΑ ΚΑΤΆΓΜΑΤΑ ΤOΥ ΑΝΩ ΤΜΗΜΑΤOΣ ΤOΥ ΜΗΡΙΑΙOΥ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙOΧΗ ΘΕΣΣΑΛOΝΙΚΗΣ (1977-1991)

Θ. Κωνσταντινίδης, Γ. Βενετσανάκης, Π. Γκιβίσης, Γ. Καπετάνoς,
Ι. Πoυρνάρας

Ανακοινώθηκε στο 4ο Συνέδριo Γηριατρικής Β. Ελλάδoς,
Θεσσαλoνίκη 3-5 Δεκεμβρίου 1998

Aνάλογη προηγούμενης δημοσιευθείσης εργασίας.

 

Α. 61
ΕΚΡΗΚΤΙΚΑ ΚΑΤΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ Θ.Ο.Μ.Σ.Σ. ΔΙΑΥΧΕΝΙΚΕΣ ΒΙΔΕΣ : ΤΑ ΕΠΙΠΕΔΑ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΠΟΘΕΤΗΘΟΥΝ

Α.Χριστοδούλου, Χ.Ζήδρου, Θ.Αποστόλου. Π.Γκιβίσης, Ι.Πουρνάρας.

Ανακοινώθηκε στο 25ο Επετειακό Συμπόσιο Παθήσεων Σπονδυλικής Στήλης ¨Ν.Γιαννέστρας – Π. Σμυρνής».
Πάτρα, 21-23 Μαίου 1999.

Ο σκοπός της μελέτης είναι να ερευνήσει εάν η οπίσθια σταθεροποίηση μόνο, σε δύο επίπεδα εκατέρωθεν του κατάγματος είναι επαρκής και η πρόσθια σπονδυλοδεσία θα μπορούσε να αποφευχθεί .
Σαράντα (40) ασθενείς (32 άνδρες – 8 γυναίκες) με εκρηκτικά κατάγματα στη θωρακοοσφυική μοίρα της σπονδυλικής στήλης και μέσο όρο ηλικίας 35,5 χρόνια (19-67) αντιμετωπίσθηκαν με οπίσθιο σπονδυλοδεσία με διαυχενικές βίδες. Σε 23 από τους ασθενείς το σπασμένο οπίσθιο κομμάτι του σπονδύλου προωθήθηκε προς τα εμπρός με τη βοήθεια ενός αυτοσχέδιου εργαλείου. Οπίσθια σπονδυλοδεσία με οστικό μόσχευμα εφαρμόσθηκε σε ένα επίπεδο εκατέρωθεν του κατάγματος. Η κινητοποίηση ξεκίνησε αμέσως μ΄ένα κηδεμόνα τύπου Boston. O μέσος όρος παρακολούθησης ήταν 30 μήνες (εύρος 16-50). 0,99) Συμπερασματικά φαίνεται ότι η οπίσθια σταθεροποίηση με διαυχενικές βίδες σε δύο επίπεδα εκατέρωθεν ενός εκρηκτικού κατάγματος και η σπονδυλοδεσία με οστικό μόσχευμα μόνο σε ένα επίπεδο εκατέρωθεν αυτού είναι ιδιαίτερα επαρκής μέθοδος
.
Α. 62
ΠΑΓΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΝΕΥΡΟΠΑΘΕΙΕΣ. ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Π. Γκιβίσης.

Διάλεξη που δόθηκε στο Εκπαιδευτικό Σεμινάριο της Ελληνικής Νευρολογικής Εταιρείας.
Θεσσαλονίκη 25 Σεπτεμβρίου 1999

Στη διάλεξη αυτή γίνεται ανάλυση των περιπτώσεων όπου τα περιφερικά νεύρα μπορούν να πιεσθούν κατά την πορεία τους στα άνω και κάτω άκρα από συνδέσμους ή οστικές προεξοχές και να δημιουργήσουν συμπτώματα τα οποία πολλές φορές είναι ιδιαίτερα ενοχλητικά.
Αναλύεται η παθοφυσιολογία της πίεσης και ο ρόλος που παίζει η ισχαιμία στην λειτουργικότητα του νεύρου. Παρουσιάζεται η θεραπευτική προσέγγιση σε κάθε σύνδρομο παγίδευσης και ιδιαίτερα σε αυτό του καρπιαίου σωλήνα καθώς και ο ρόλος της έγκαιρης και σωστής διάγνωσης.

Α. 63
ΤΡΑΥΜΑΤΙΚΕΣ ΒΛΑΒΕΣ ΠΕΡΙΦΕΡΙΚΩΝ ΝΕΥΡΩΝ. ΕΝΔΕΙΞΕΙΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ – ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΓΙΑ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ.

Π. Γκιβίσης.

Διάλεξη που δόθηκε στο Εκπαιδευτικό Σεμινάριο της Ελληνικής Νευρολογικής Εταιρείας.
Θεσσαλονίκη 25 Σεπτεμβρίου 1999

Ο τραυματισμός περιφερικού νεύρου μπορεί να είναι α) άμεσος από οξύαιχμα αντικείμενα, οστικές παρασχίδες, πυροβόλο όπλο ή β) έμμεσος από βίαιο ελκυσμό του νεύρου.
Οι βλάβες που προκαλούνται από τις παραπάνω αιτίες στα νεύρα διακρίνονται σε τρεις τύπους:
α) νευροαπραξία . β) αξονότμηση γ) νευρότμηση.
Η νευροαπραξία αποκαθίσταται συνήθως χωρίς παρεμβάσεις. Στην περίπτωση της νευρότμησης η χειρουργική συρραφή αποτελεί μέθοδο εκλογής αλλά εάν υπάρχει τμήμα νεύρου που είναι κατεστραμμένο τότε θα πρέπει το κενό να γεφυρωθεί με νευρικά μοσχεύματα.
Ο προεγχειρητικός και μετεγχειρητικός έλεγχος της αγωγιμότητας δίνει πολύτιμες πληροφορίες για τον χρόνο επέμβασης καθώς και για το αποτέλεσμα αυτό.

 

Α. 64
ΚΑΤΑΓΜΑΤΑ ΒΡΑΧΙΟΝΙΟΥ ΣΥΝΟΔΕΥΟΜΕΝΑ ΑΠΟ ΚΑΚΩΣΕΙΣ ΝΕΥΡΩΝ.

Π. Γκιβίσης.

Διάλεξη που δόθηκε στα πλαίσια Ενδονοσοκομειακών Μαθημάτων Ορθοπαιδικών Κλινικών Νάουσας- Βέροιας.
Νάουσα, 25 Ιανουαρίου 2000

Τα κατάγματα του βραχιονίου οστού αποτελούν το 5% των συνολικών καταγμάτων, αλλά το ποσοστό νευρικών βλαβών στην περιοχή είναι πολύ υψηλότερο. Το νεύρο που κυρίως τραυματίζεται είναι το κερκιδικό στην περιοχή της σπειροειδούς αύλακος. Η συνηθισμένη βλάβη είναι νευροαπραξία ή αξονότμηση και σπανίως παρατηρείται νευρότμηση. Συνιστάται άμεση οστεοσύνθεση του βραχιονίου και επισκόπηση του νεύρου. Σε περίπτωση παραμένουσας παράλυσης πέραν του 6μήνου εκτελούνται τενοντομεταθέσεις.

 

Α. 65
OΣΤΙΚΟΙ ΟΓΚΟΙ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗΣ ΣΤΗΛΗΣ.

Γ.Καπετάνος, Χ.Ζήδρου, Χ.Δημητρίου, Π.Γκιβίσης, Ι.Πουρνάρας

Ανακοινώθηκε στο Ογκολογικό Συνέδριο με θέμα : Διάγνωση και
αντιμετώπιση του καρκίνου. Νεότερες εξελίξεις και εμπειρίες.
Θεσσαλονίκη, 30 Μαρτίου έως 2 Απριλίου 2000.

Η Σ.Σ. αποτελεί συχνή εντόπιση νεοπλασιών που η διάγνωσή τους καθίσταται δύσκολη λόγω της πολυπλοκότητας της δομής της Σ.Σ. και της δύσκολης απεικόνισής της.
Σκοπός της εργασίας είναι να παρουσιαστούν τα είδη και η εντόπιση των νεοπλασιών και να εκτεθούν οι διαγνωστικές δυσκολίες και οι θεραπευτικές δυνατότητες. Απ΄το 1983 μέχρι το 1999 νοσηλεύθηκαν στην Κλινική μας 70 ασθενείς (44 άνδρες, 26 γυναίκες)με επίμονα ενοχλήματα οσφυαλγίας ή ραχιαλγίας που τελικώς αποδόθηκαν σε κάποια μορφή νεοπλασίας των οστών. Ηταν 65 κακοήθεις όγκοι και 5 καλοήθεις.
Οι καλοήθεις όγκοι (2 χορδώματα, 2 σκληρωτικά αιμαγγειώματα και 1 καλόηθες ινώδες ιστιοκύττωμα) αντιμετωπίσθηκαν με πεταλεκτομή, αφαίρεση του όγκου και οπίσθια σπονδυλοδεσία με πολύ καλή πρόγνωση.
Από τους 65 κακοήθεις όγκους, οι 14 ήταν πρωτοπαθείς (7 μυέλωμα, 2 σαρκώματα σε έδαφος νόσου του Paget, 2 λευχαιμία και 3 λεμφώματα) και οι 51 ήταν μεταστατικοί (8 από Ca μαστού, 4 από Ca θυροειδούς, 4 από Ca πνεύμονα, 2 από Ca oισοφάγου, 14 αδενοκαρκινώματα και 19 μεταστατικές εστίες χωρίς αναγνώριση της πρωτοπαθούς εστίας).Οι ασθενείς υποβλήθηκαν ανάλογα με το είδος του όγκου είτε σε ακτινοβολία ή χημειοθεραπεία είτε σε εκτομή αυτού και οπίσθια σταθεροποίηση με πρόγνωση ανάλογη με το βαθμό κακοήθειάς του.
Η Σ.Σ. είναι ιδιαίτερα συχνή εντόπιση και πρωτοπαθών και μεταστατικών όγκων γεγονός που πρέπει να λαμβάνεται υπόψη κατά τη διερεύνηση επίμονης οσφυαλγίας-ραχιαλγίας. Η αντιμετώπισή τους γίνεται κυρίως χειρουργικά σε συνδυασμό με ακτινοβολία ή χημειοθεραπεία .