Α. 36
ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ ΣΕ ΚΑΤΑΓΜΑΤΑ ΡΙΡΚΙΝ
Γ. Γιάντσης, Π. Γκιβίσης, Α. Χατζηδήμου, Α. Χριστοδούλου,
Ι. Πουρνάρας, Π. Συμεωνίδης
Ανακοινώθηκε στο 15ο Ετήσιο Συνέδριο της ΟΕΜΑΘ.
Χαλκιδική, 17-20 Απριλίου1996
To κάταγμα της κεφαλής του μηριαίου συνοδεύει το 10% των οπισθίων εξαρθρημάτων του ισχίου (κάταγμα Pipkin) και αποτελεί δύσκολο διαγνωστικό και θεραπευτικό πρόβλημα. H μετατραυματική αρθρίτιδα στις περιπτώσεις αυτής αποτελεί την σοβαρότερη επιπλοκή, ενώ η χειρουργική θεραπεία επιβάλλεται όταν η ανάπτυξη του εξαρθρήματος δεν συνοδεύεται από ανάταξη του κατάγματος. Από το 1986 ως το 1995 αντιμετωπίσθηκαν στην κλινική μας 17 ασθενείς (13 άνδρες και 4 γυναίκες) με μέσο όρο ηλικίας 17,2 έτη με κάταγμα Pipkin. Ταξινομήθηκαν σε τύπου Ι 2 ασθενείς, τύπου ΙΙ 11, τύπου ΙΙΙ 1 και τύπου ΙV 3. Σ’ όλους τους ασθενείς μετά την ανάπτυξη του εξαρθήματος έγινε πλήρης ακτινολογικός έλεγχος και αξονική τομογραφία. Η θεραπεία που επιλέχθηκε ήταν σε 7 ασθενείς συντηρητική ενώ σε 10 χειρουργική που με οπίσθια προσπέλαση έγινε αφαίρεσή οστικού τεμαχίου η οστεοσύνθεση με βίδες. Και στις δύο ομάδες εφαρμόσθηκε σκελετική έλξή για έξι εβδομάδες και κατόπιν βάδιση με βακτηρίες και μερική φόρτιση. Στους τρεις μήνες άρχισε πλήρης φόρτιση.
Η παρακολούθηση των ασθενών κυμάνθηκε από 6 μήνες ως 9 έτη (μ.o. 2,5 έτη). Οι ασθενείς επανεξετάσθηκαν ως προς το εύρος κίνησης της άρθρωσης, την ακτινολογική εικόνα, τα υποκειμενικά ενοχλήματα και τυχόν εμφάνιση επιπλοκών όπως οστεονέκρωση, μετατραυματική οστεαρθίτιδα και έκτοπη οστεοποίηση.
Στα αποτελέσματά μας φαίνεται ότι η χειρουργική θεραπεία υπερτερεί της συντηρητικής, η οποία παρουσιάζει μεγαλύτερο ποσοστό μετατραυματικής αρθίτιδος σε ποσοστό 57%. Αντιθέτως η ακριβής ανάταξη του οστικού τεμαχίου, η αποσυμφόρηση της άρθρωσης και η αφαίρεση μικρών οστικών ρινισμάτων εγγυώνται καλύτερα αποτελέσματα.
Α. 37
ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΚΑΤΑΓΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΣΠΟΝΔΥΛΙΚΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΜΕ ΔΙΑΥΧΕΝΙΚΕΣ ΒΙΔΕΣ
Α. Χριστοδούλου, Γ. Καπετάνος, Θ. Αποστόλου, Π. Γκιβίσης, Σ. Πουρνάρας, Π. Συμεωνίδης
Ανακοινώθηκε στο 15ο Ετήσιο Συνέδριο της ΟΕΜΑΘ.
Χαλκιδική 17-20 Απριλίου 1996
Κατά το χρονικό διάστημα 1993-1995 14 ασθενείς με κάταγμα σπονδυλικής στήλης αντιμετωπίσθηκαν χειρουργικά με οπίσθια σπονδυλοδεσία και διαυχενικές βίδες.
Οι 12 ασθενείς (85,7%) ήταν άνδρες και οι 2 (14,71%) γυναίκες με μέσο όρο ηλικίας τα 34 έτη (18-56 έτη). To κάταγμα σε 10 ασθενείς αφορούσε τον Ο1 σπόνδυλο (71,5%) σε δύο τους Θ11 και Θ12 σπόνδυλο (24,3%) σε ένα τον Ο3 σπόνδυλο (7,1%) και σε ένα τον Θ4 (7,1%). Συνοδές κακώσεις υπήρχαν στους 7 ασθενείς (50%). Συνολικά τοποθετήθηκαν 57 διαυχενικές βίδες, 28 ράβδοι και 20 εγκάρσιες γέφυρες. Σε 3 ασθενείς χρειάστηκε να γίνει σφυρηλάτηση του οστικού τεμαχίου που προέβαλε στο μυελικό σωλήνα, ενώ στους υπόλοιπους 11 ασθενείς έγινε συνδεσμόταξη του κατάγματος. Από αυτούς τους 11 ασθενείς στους 2 η ανάταξη με συνδεσμόταξη δεν ήταν ικανοποιητική. Προεγχειρητικά υπήρχαν νευρολογικές διαταραχές σε 11 ασθενείς (78,6%). Μετεγχειρητικά υπήρξε βελτίωση τουλάχιστον κατά 2 βαθμούς Frankel στους 9 από αυτούς (81,8%). H νευρολογική εικόνα υπήρξε στάσιμη στους υπόλοιπους 2 ασθενείς (18,2%), o ένας εκ των οποίων ευρίσκετο σε πλήρη παραπληγία. Δεν υπήρξε καμία νευρολογική επιπλοκή μετεγχειρητικά. Σε έναν ασθενή 9 μήνες μετεγχειρητικά υπήρξε θραύση των ράβδων του συστήματος και έγινε αναθεώρηση της σπονδυλοδεσίας (revision). Θεωρούμε ότι η oπίσθια σπονδυλοδεσία με διαυχενικές βίδες είναι μία μέθοδος πολύτιμη στα χέρια του ορθοπαιδικού που ασχολείται με τη σπονδυλική στήλη διότι:
α) περιορίζει τον αριθμό των σπονδύλων που απαιτούνται για σπονδυλοδεσία σε ένα κάταγμα
β) επιτρέπει τη ταχεία και ασφαλή κινητοποίηση του ασθενούς.
Α. 38
ΕΠΙΜΗΚΕΣ ΚΑΤΑΓΜΑ ΕΠΙΓΟΝΑΤΙΔΟΣ
Γ.Γιάντσης, Π.Γκιβίσης, Α. Χατζηδήμου, Π. Συμεωνίδης
Ανακοινώθηκε στο 15ο Ετήσιο Συνέδριο της Ορθοπαιδικής Εταιρείας Μακεδονίας-Θράκης.
Χαλκιδική, 17-20 Απριλίου 1996.
Παρουσιάζεται περίπτωση άρρενος ασθενούς, ηλικίας 17 ετών, που λόγω τροχαίου ατυχήματος υπέστη κάταγμα αριστερής επιγονατίδος και ανοικτό κάταγμα δεξιού αντιβραχίου. Το κάταγμα ήταν επίμηκες, συντριπτικό με ελεύθερα τεμάχια στην επιγονατιδομηριαία άρθρωση.
Αποφασίσθηκε η άμεση χειρουργική θεραπεία. Έγινε ανοικτή ανάταξη και εσωτερική οστεοσύνθεση με την μέθοδο της ταινίας ελκυσμού (tension band), όπου η φορά των βελονών ήταν κάθετη της συνήθως τοποθετούμενης.
Μετεγχειρητικά ο ασθενής απέφυγε την πλήρη φόρτιση του αριστερού κάτω άκρου για έξι εβδομάδες, ενώ παράλληλα άρχισε ενδυνάμωση του τετρακεφάλου. Κατά τον επανέλεγχο μετά τρείς μήνες υπήρχε πλήρης και ανώδυνη κάμψη και έκταση του αριστερού γόνατος και ακτινολογική πώρωση του κατάγματος. Η βάδιση ήταν ελεύθερη.
Η περίπτωση αυτή παρουσιάζεται για την σπανιότητα της μορφής του κατάγματος καθώς και για την ιδιατερότητα της θεραπείας που εφαρμόσθηκε.
Α. 39
ΡΗΞΗ ΠΡΟΣΘΙΟΥ ΚΝΗΜΙΑΙΟΥ ΤΕΝΟΝΤΟΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΚΛΕΙΣΤΟ ΚΑΤΑΓΜΑ ΚΝΗΜΗΣ
Π. Γκιβίσης, Α. Χριστοδούλου, Ι. Πουρνάρας, Π. Συμεωνίδης
Επιστημονικό έκθεμα στο 15ο Ετήσιο Συνέδριο της ΟΕΜΑΘ. Χαλκιδική 17-20 Απριλίου 1996
Οι κλειστές ρήξεις τενόντων μετά από κατάγματα είναι αρκετά συχνές στα άνω άκρα και λιγότερο στα κάτω με μεγαλύτερη συχνότητα του οπισθίου κνημιαίου.
Αντιθέτως η ρήξη του τένοντος του προσθίου κνημιαίου είναι πολύ σπάνια και δεν κατέστη δυνατόν και βρεθεί περίπτωση στην προσιτή σε μας βιβλιογραφία που να αναφέρει ταυτόχρονα ρήξη με κάταγμα κάτω τριτημόρου της κνήμης. Περιγράφεται η περίπτωση άρρενος ασθενούς ηλικίας 16 ετών o οποίος μετά τροχαίο ατύχημα υπέστη κλειστό συντριπτικό κάταγμα κάτω τριτημόρου κνήμης. Τα αγγεία και τα νεύρα του σκέλους ήταν φυσιολογικά. Αποφασίστηκε η ανοικτή ανάταξη και οστεοσύνθεση με πλάκα LC-DCP. Κατά την διάρκεια της προσπέλασης αποκαλύφθηκε ρήξη του τένοντος του προσθίου κνημιαίου στο μυοτενοντώδες τμήμα η οποία και αποκαταστάθηκε με ράμμα prolene 2-0 και ραφή τύπου Kessler καθώς και ελεύθερες ραφές. Μετεγχειρητικά τοποθετήθηκε γύψινος νάρθηκας σε πλήρη ραχιαία έκταση. Μετά έξι εβδομάδες αφαιρέθηκε ο νάρθηκας και η λειτουργία του τένοντος ήταν φυσιολογική.
Πιστεύουμε ότι ο έλεγχος της λειτουργίας του προσθίου κνημιαίου στα κατάγματα κνήμης είναι απαραίτητος και μπορεί εύκολα να γίνει μετά την προσωρινή ακινητοποίηση με γύψο ή νάρθηκα Στην περίπτωση που η κλινική εξέταση αποδείξει η θέσει την υποψία ρήξης θεωρείται απόλυτη ένδειξη ανοικτής ανάταξης, οστεοσύνθεσης του κατάγματος και αποκατάστασης του τένοντος.
Α. 40
ΣΤΑΔΙΑΚΗ ΚΛΕΙΣΤΗ ΑΝΑΤΑΞΗ ΥΠΕΞΑΡΘΡΗΜΑΤΟΣ ΙΣΧΙΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΗΜΙΑΡΘΡΟΠΛΑΣΤΙΚΗ THOMPSON.
Π. Γκιβίσης, Γ.Γιάντσης, Ι.Χριστοφορίδης, Π. Συμεωνίδης.
Έκθεμα στο 15ο Ετήσιο Συνέδριο της Ορθοπαιδικής Εταιρείας Μακεδονίας Θράκης.
Χαλκιδική 17-20 Απριλίου 1996.
Παρουσιάζεται η περίπτωση άρρενος ασθενούς ηλικίας 70 ετών, ο οποίος μετά απο πτώση υπέστη υποκεφαλικό κάταγμα δεξιού ισχίου ενώ πριν 7 χρόνια είχε χειρουργηθεί στο αριστερό ισχίο για τον ίδιο λόγο. Αποφασίσθηκε η επέμβαση της ημιαρθροπλαστικής Thompson η οποία έγινε με διαγλουτιαία προσπέλαση.
Με το τέλος της επέμβασης και κατά την μεταφορά του ασθενούς στο φορείο επέδρασε αξονική έλξη στο χειρουργημένο σκέλος με αποτέλεσμα ο ακτινολογικός έλεγχος να αποκαλύψει το υπεξάρθρημα του δεξιού ισχίου. Εγινε άμεση προσπάθεια ανάταξης με χειρισμούς υπό ακτινοσκοπικό έλεγχο η οποία δεν απέδωσε ενώ η γενική κατάσταση του ασθενούς δεν επέτρεψε την επανεγχείρηση.
Λόγω ανώδυνων κινήσεων έγινε άμεση κινητοποίηση του ασθενούς και το υπεξάρθημα εξελίχθηκε σε πλήρη ανάταξη χωρίς κανένα περαιτέρω πρόβλημα.
Α. 41
ΘΥΛΑΚΟΠΛΑΣΤΙΚΗ (ΕΓΧΕΙΡΗΣΗ NEER) ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘ’ ΕΞΙΝ ΕΞΑΡΘΡΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΩΜΟΥ.
Ι. Χριστοφορίδης, Π. Γκιβίσης, Γ. Γιάντσης, Δ. Χρηστίδης, Ι. Πουρνάρας, Π. Συμεωνίδης.
Ανακοινώθηκε στο 15ο Ετήσιο Συνέδριο της Ο.Ε.ΜΑ.Θ.
Χαλκιδική 17-20 Απριλίου 1996
Την τελευταία 3τία στην Κλινική μας εφαρμόζουμε την εγχείρηση NEER (anterior capsular shifting) για την αντιμετώπιση του καθ’ έξιν προσθίου εξαρθρήματος του ώμου. Η εγχείρηση αυτή δίνει την δυνατότητα αφ’ ενός μεν της λοξής βράχυνσης του θυλάκου και κυρίως της διάτασης του κάτω τμήματος του θυλάκου και αφ’ ετέρου την αποκατάσταση της Bankart βλάβης. Έτσι η μέθοδος αυτή προσφέρει το μέγιστο όχι μόνο στο καθ’ έξιν πρόσθιο εξάρθρημα του ώμου αλλά και σε εκείνο που είναι αμφιβόλου διάγνωσης πρόσθιο και κάτω (που συνυπάρχει πολλές φορές). Αναφέρουμε την εμπειρία μας από την τεχνική, την μετεγχειρητική πορεία και τα αποτελέσματα από την αντιμετώπιση 7 περιπτώσεων με αυτή την τεχνική τα τελευταία 3 χρόνια επί του συνόλου 50 περίπου περιπτώσεων που αντιμετωπίσθηκαν με διάφορες άλλες τεχνικές στην Κλινική μας.
Α. 42
ΦΥΣΙΚΟΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΑΜΠΤΗΡΩΝ
ΤΕΝΟΝΤΩΝ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΒΛΑΒΕΣ ΣΤΗ ΖΩΝΗ ΙΙ.
Ε. Μαρακα, Α. Κείκογλου, Ε. Μακρίδου, Χ.Δημητρίου,
Π.Γκιβίσης, Μ.Ποτούπνης, Π. Συμεωνίδης.
Ανακοινώθηκε στο 15ο Ετήσιο Συνέδριο Ορθοπαιδικής
Εταιρείας Μακεδονίας – Θράκης.
Χαλκιδική, 17-20 Απριλίου 1996
Αναφέρονται τα προγράμματα κινητοποίησης και αναλύεται ιδιαίτερα η μέθοδος της πρώιμης κινητοποίησης των δακτύλων του χεριού με ενεργητική και παθητική κάμψη.
Από το 1993 εφαρμόσθηκε το ανωτέρω πρόγραμμα πρώϊμης αποκατάστασης σε 25 ασθενείς, 16 άνδρες και 9 γυναίκες με μέσο όρο ηλικίας τα 38 χρόνια. Το σύνολο των κακώσεων αφορούσε 48 καμπτήρες τένοντες. Η βλάβη αφορούσε σε 4 περιπτώσεις μόνο τους επιπολείς , σε 7 μόνο τους εν τω βάθει και σε 37 περιπτώσεις αμφοτέρους τους καμπτήρες. Η ακινητοποίηση του χεριού γινόταν σε λειτουργική θέση με ραχιαίο και παλαμιαίο νάρθηκα. Οι ασθενείς παρακολουθούνταν 2 φορές την εβδομάδα και ο τελικός επανέλεγχος έγινε τον έκτο μήνα μετεγχειρητικά.
Με το σύστημα αξιολόγησης Strickland τα αποτελέσματα ήταν: άριστα 10, καλά 22, μέτρια 12, και πτωχά 4. Τα αποτελέσματα θεωρούνται ικανοποιητικά και οφείλονται : α) στην πρώιμη κινητοποίηση και β) στην ελεγχόμενη ενεργητική κάμψη.
Α. 43
Η ΡΑΧΙΑΙΑ ΘΥΛΑΚΟΠΛΑΣΤΙΚΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ ΣΚΑΦΟΜΗΝΟΕΙΔΟΥΣ ΑΣΤΑΘΕΙΑΣ
Π.Κ. Γκιβίσης, S.C. Deshmukh, D. Belloso, J.K. Stanley, I.A. Trail
Center for Upper Limb and Hand Surgery Unit Wrightington Hospital, England
Ανακοινώθηκε στο 15ο Ετήσιο Συνέδριο Ορθοπαιδικής
Εταιρείας Μακεδονίας – Θράκης.
Χαλκιδική, 17-20 Απριλίου 1996
Ο σκαφομηνοειδής διαχωρισμός αποτελεί την πιο συχνή αστάθεια του καρπού. Η θεραπεία στην οξεία φάση είναι άμεση συρραφή των συνδέσμων και κινητοποίηση, ενώ υπάρχουν διαφωνίες για την αντιμετώπιση της χρόνιας κατάστασης. Έχουν περιγραφεί πολλές επεμβάσεις που είτε αφορούν τα μαλακά μόρια είτε τα οστά με περιορισμένες αρθροδέσεις.
Στο διάστημα Ιανουαρίου 1990 με Δεκέμβριο 1993, 52 ασθενείς χειρουργήθηκαν με ραχιαία θυλακοπλαστική για χρόνια σκαφομηνοειδή αστάθεια. Κατά την επανεξέταση εκτιμήθηκαν 44 ασθενείς (20 γυναίκες, 24 άνδρες, με Μ.Ο. ηλικίας κατά τον τραυματισμό 29 έτη και συμμετοχή του κυρίαρχου χεριού σε 28). Σ’ όλους του ασθενείς έγινε προεγχειρητικά ακτινολογικός έλεγχος έξι φάσεων, κινηματική ανάλυση υπό ακτινοσκοπικό έλεγχο και αρθροσκόπηση του καρπού.
Εκτιμήθηκαν ο πόνος, το εύρος κίνησης, η λειτουργικότητα και η δύναμη σύλληψης.
Υπάρχουν 9 ασθενείς (20,45%) με άριστα αποτελέσματα, 15 (34,09%) με καλά, 14 (31,82%) με αποδεκτά και 6 (13,64%) με πτωχά. Οι σημαντικότεροι παράγοντες για την επίτευξη άριστων ή καλών αποτελεσμάτων ήταν ο χρόνος που πέρασε από τον τραυματισμό μέχρι την χειρουργική επέμβαση (μικρότερος χρόνος – καλύτερα αποτελέσματα) και ο γραμμικός τύπος καρπού με υψηλό δείκτη καρπού.
Συμπερασματικά τα αποτελέσματα μας συμφωνούν με αυτά του Gerald Blatt παρά τα αυστηρά κριτήρια επιλογής των ασθενών που εφαρμόσαμε.
Α. 44
ΑΣΤΑΘΕΙΑ ΚΑΡΠΟΥ
Π. Γκιβίσης.
Διάλεξη που δόθηκε στα Μεταπτυχιακά Μαθήματα της Ορθοπαιδικής κλινικής Α.Π.Θ.
Θεσσαλονίκη 7 Μαίου 1996
Στην εισήγηση αυτή, μετά την αναφορά σε στοιχεία κινησιολογίας του καρπού, περιγράφονται οι επικρατέστερες θεωρίες για την σχέση μεταξύ των οστών του καρπού και της λειτουργικότητάς τους. Επιχειρείται η ταξινόμηση των ασταθειών του καρπού και επισημαίνονται τα κυριότερα κλινικά τους σημεία.
Περιγράφεται η σκαφομηνοειδής αστάθεια και ιδιαιτέρως η κλινική δοκιμασία του Watson.
Γίνεται προσπάθεια ανάλυσης των όρων παλαμιαία (VISI) και ραχιαία (DISI) αστάθεια και περιγράφονται οι δοκιμασίες του Reagan και Kleinman οι οποίες χαρακτηρίζουν την μηνοπυραμοειδή αστάθεια.
Τέλος συζητούνται οι κλινικές δοκιμασίες της μεταξύ πυραμοειδούς και αγγιστρωτού αστάθειας, της κεντρικής. λεγόμενης αστάθειας.
Α.45
Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΜΕΓΑΛΩΝ ΟΣΤΙΚΩΝ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΩΝ ΜΑΚΡΩΝ ΟΣΤΩΝ ΜΕ ΑΥΤΟΛΟΓΑ ΟΣΤΙΚΑ ΜΟΣΧΕΥΜΑΤΑ.
Α. Χριστοδούλου, Ν. Πάνου, Ι. Πουρνάρας, Ιπ. Χατζώκος,
Π. Γκιβίσης, Π. Συμεωνίδης
Ανακοινώθηκε στο Κοινό Ελληνο-Γερμανικό Συνέδριο
Αθήνα, 5-8 Ιουνίου 1996.
Η απώλεια οστού μετά από σοβαρές κακώσεις των άκρων, πρωτοπαθής (κατά τον τραυματισμό) ή δευτεροπαθής (μετά από χειρουργικούς καθαρισμούς) αποτελεί ένα δύσκολο θεραπευτικό πρόβλημα. Αν και η μέθοδος της επιμήκυνσης του πώρου θεωρείται η πλέον σύγχρονη, εντούτοις η ανάγκη χρησιμοποίησης οστικών μοσχευμάτων είναι τις περισσότερες φορές απαραίτητη. Σκοπός της εργασίας είναι η μελέτη της θεραπευτικής προσέγγισης ενός οστικού ελλείμματος με την εφαρμογή μόνον αυτόλογων λαγονίων μοσχευμάτων.
Κατά την δεκαετία 1983-1993 αντιμετωπίσθηκαν 18 ασθενείς, 16 άνδρες και 2 γυναίκες, με μέσο όρο ηλικίας 33,7 χρόνια, που έφεραν οστικό έλλειμμα πλήρους περιφέρειας μακρού αυλοειδούς οστού (14 κνήμες, 3 μηριαία, 1 κερκίδα), κυμαινόμενο σε μήκος από 2 εκ. μέχρι 14 εκ. Το έλλειμμα αυτό ήταν χειρουργικό σε 13 και τραυματικό σε 5 ασθενείς.
Η θεραπεία περιελάμβανε σταθεροποίηση του οστού με εξωτερική οστεοσύνθεση (1ης και 2ης γενιάς), εκρίζωση της φλεγμονής (15 περιπτώσεις), σύγκλειση του τραύματος και σε δεύτερο χρόνο εφαρμογή οστικών μοσχευμάτων. Δότρια περιοχή ήταν η έσω επιφάνεια του λαγονίου οστού.
Ο χρόνος παρακολούθησης κυμάνθηκε από 2 έως 9 χρόνια (μ.ο.) 6,2). Η πώρωση επετεύχθη σε όλους τους ασθενείς (100%) σε χρονικό διάστημα 5-18 μήνες από την εφαρμογή των μοσχευμάτων (μ.ο. 9,1 μήνες). Τα λειτουργικά αποτελέσματα ήταν άριστα και καλά στο 89% των ασθενών. Οστικά ελλείμματα μεγαλύτερα των 7 εκ. χρειάσθηκαν δύο οστεομεταμοσχεύσεις (8 περιπτώσεις) και μόνο σε μία περίπτωση χρειάσθηκαν τρεις.
Συμπεράσματα: 1) Η εξωτερική οστεοσύνθεση προσφέρει άριστη συγκράτηση του μήκους και των οστικών άκρων. 2) Η φλεγμονή που αναπτύσσεται σαν επιπλοκή εσωτερικής οστεοσύνθεσης σε κλειστό κάταγμα απαιτεί περισσότερους χειρουργικούς καθαρισμούς και εγκαταλείπει μεγαλύτερο οστικό έλλειμμα από τη φλεγμονή ενός ανοικτού κατάγματος. 3) Οστικά ελλείμματα μέχρι μήκους 7 εκ. είναι δυνατόν να γεφυρωθούν με μία μόνο επέμβαση οστεομεταμόσχευσης. Η απλή αυτή μέθοδος συναγωνίζεται τις πλέον σύγχρονες μεθόδους διάτασης του πώρου ή των αγγειούμενων μοσχευμάτων.